Geschiedenis

BIVOBO – Ontstaansgeschiedenis

De vereniging BIVOBO werd in 1997 opgericht. Ben Kuiper, BIVOBO-lid en vanaf vrijwel het begin bij het terrein betrokken, kan er alles over vertellen.

“Op deze plek in het Ilperveld was het vroeger alleen maar akkertjes, weilandjes, rietlanden, en nog langer terug werd hier turf gestoken. Het lijkt alsof wij de eersten zijn die hier rondlopen, maar er zijn in dit gebied zoveel levens versleten. Toen de Zuiderzee nog de Zuiderzee was, waren er verschillende doorbraken, en al dat water kwam hier natuurlijk ook.

Eendenfokkerij

De eerste eigenaar rond 1959, zover ik weet meneer Rieske. Van oorsprong zat hier een eendenfokkerij. Het gedeelte van BIVOBO dat wij de zuidkant noemen, was een doodgewoon akkertje. Er was geen boom, er was helemaal niets, alleen een helling voor schepen. Op het voorterrein stond een loods, net als nu, alleen was dat toen een droogloods voor hout, zoals je dat ook in de houthavens zag: een dak met een open zijde, waar hout kan drogen.

Drassige bedoening

Rieske exploiteerde dat, en hij woonde in het huis aan het begin van het paadje bij de Kanaaldijk, zijn bedrijfswoning. Hij verhuurde die akker, dat stukje weiland toen ook al. Hij zei gewoon tegen mensen: leg daar maar aan, en hij ving zijn geldje ervoor. Ze mochten dan ook de helling gebruiken voor hun boot. Het terrein moest je echt met laarzen betreden, ’t was een enorm drassige bedoening.

1959 aanleg tuintjes

Mijn oom nam dit akkertje over van Rieske en begon ’t een beetje in kaart te brengen; hij was een reclameman, hield van ontwerpen, en tekende het gewoon op papier. Hij heeft hier toen dus die akkertjes en tuintjes aangelegd, kleinere, grotere; in feite maakte hij een soort recreatieplan. Niet veel later, rond 1959, kocht hij van buren de akker aan de noordkant erbij. Hij liet dekschuiten met grove sintels uit de Hoogovens komen om het stuk dat nu dienstdoet als parkeer- en hellingterrein op te hogen. Hij plaatste bomen. Wie een kleiner stukje land had, wilde soms een grotere, en als een landje ernaast vrijkwam, nam je dat erbij. Alles was gewoon huur, en er waren een paar waterpunten. Verder niks. Mijn vader heeft het later van zijn zwager overgenomen, en ik op mijn beurt van mijn vader. Die oom was iemand die iets wilde ontwerpen, uitvoeren, en dan op naar het volgende project; geen type om jaren de exploitatie te doen. Maar ik heb hier wel vanaf vrijwel het begin gewerkt. Het haventje bij BIVOBO is ook gewoon in ooms tekening gekomen, het is zijn ontwerp.

Zelf arken bouwen

Na mijn diensttijd ben ik hier zelf ook komen wonen, in het enige echte huis op het terrein. Toentertijd was dat een houten huis, heel anders dan nu. Daar heb ik dertig jaar gewoond. Maar op een gegeven moment wilde ik wat anders: je bent hier altijd bezig – ik heb veel arken gebouwd, ook mijn eigen natuurlijk-,  zeven dagen per week, en je woont er ook, dus je bent constant voor iedereen bereikbaar. Ik wilde het een beetje afbouwen.

 Projectontwikkelaar

De projectontwikkelaar Erik de Vlieger was geïnteresseerd, die wilde – wat later bleek – doen wat veel projectontwikkelaars doen: percelen kopen, opknappen en voor goed geld doorverkopen. Zo’n twee jaar heeft hij het perceel verhuurd, daarna wilde hij de landjes aan de huurders verkopen; wilden of konden ze dat niet, dan moesten ze eraf. Toen staken een paar huurders, onder wie Niko Paape en Herman Wooldrik, de koppen bij elkaar: laten we eens kijken wat de mogelijkheden zijn om er een vereniging van te maken, en dan als vereniging het terrein van De Vlieger te kopen.

Vereniging

Veel huurders hebben hun landje toen gekocht, en ze vormden nu een coöperatieve vereniging, met het landje als inbreng in de vereniging. De grond is in feite de waarde van dat bedrag, je lidmaatschap. Dus als je weggaat, verkoop je dat lidmaatschap. BIVOBO werd opgericht in 1997.  (BIVOBO = Belangen Ideaal voor Boten, en heette voor 1997  IVOBO = Ideaal voor boten.)

 Natuurgebied

In de tijd van de overname van meneer Rieske en in de begintijd van IVOBO was de bestemming nog recreatiegebied. Later is die stemming veranderd en werd het natuurgebied; dat gaf soms problemen met de gemeente Landsmeer en met de provincie, want toen mocht er niks meer, en waren wij eigenlijk een stoorzender. Maar dat kon ons niet deren, want wij zaten hier immers al.”

Eke Hagedoorn